UN POUCO DE LITERATURA: o poeta punk

Efectivamente,dinme conta que a actividade blogueira disminuíu este ano de forma casual e directamente proporcional ó aumento da tan nomeada crise...non sei se ten que ver,alguén o debería investigar, pero neste últimos días do ano intento facer o que non fixen antes,publicar algo que mereza ser lido...ou polo menos intentalo...

Este ano adicáronselle as letras galegas a Lois Pereiro, e anque eu me acabo de enterar non sen tempo espero que vós xa o souberades. Non vou copiar demasiada información deste autor pois o verdadeiramente interesante son as obras, simplemente citar que era de Monforte e que faleceu en 1996 como consecuencia do coñecido caso do Aceite de Colza do que algún día falaremos,anque padecía doutras doenzas.Ó parecer é un requisito necesario que os autores ós que se lle adican as Letras leven baixo terra alomenos 10 anos.
Tivo unha grande actividade lírica cun gran estilo persoal,revolucionario, que se debería difundir máis,coma no caso doutros/as autores/as que temos na nosa Galicia. Foi apodado o poeta Punk, pois a música influenciaba moito a súa obra, anque dependendo das fontes, tamén pode ser que o apodaran así por factores comerciais ;dise que é o clásico que temos na literatura galega,sen sabelo.

"Tristemente convivo coa túa ausencia

sobrevivo á distancia que nos nega

mentres bordeo a fronteira entre dous mundos

sen decidir cal deles pode darme

a calma que me esixo para amarte

sen sufrir pola túa indiferencia

a miña retirada preventiva"

 Reproducín o ultimo anaco da carta no leito de morte á súa amada anque se a podedes ler enteira facédeo, así como a definicion de Galicia:

(...)"Este será el poema prometido en el lecho de mi resurrección o pacto con el diablo, ¿quien lo sabe?Pero no sería el último aunque las manos se me volviesen ramas secas o el cerebro una ciénaga.No habrá final hasta que el mundo se disperse y con sus restos nuestros comunes restos del naufragio, de un espacio cósmico que ya será siempre nuestra común y ardiente pesadilla.

"Aniquilar el dolor aniquilando el deseo", dijo Buda.

Un buen consejo que llega un poco tarde porque soy ya un experto en ambas cosas y prefiero sufrir, callar y hundirme los dedos en la herida antes de olvidar el más mínimo instante de mi deseo por ti.

Ya ves, nunca seré budista. Demasiado tiempo entre dos vidas y no quiero perderte entre transmigraciones y, entre ellas, mi dolor y mi fracaso. Podría también ser yo el que representase tu papel, o tú el mío, o el mismo en una película distinta, o uno secundario en un viejo ‘thriller’ en blanco y negro.

Pero encontraría siempre la manera de no salir de tu alma, de entrar en ti a oscuras del modo más sutil o violento, y también de apartarme elegantemente, ya lo sabes ¿Cómo no vas a saberlo precisamente tú, que me diste el aliento y fuimos uno sin buscar nunca en los peores momentos la solución para evadirnos de un amor atroz y destructivo? Y también sabes hasta donde podía llegar mi desesperación al creerte perdida, y nunca necesitarás preguntarme en serio si te amo. Sólo podemos recrear diálogos, decirme: “Miénteme, dime que me amas”, porque a ti ya no podría mentirte ni lo haría ya si tuviese que hacerlo.

Te vi una vez y te sigo mirando cuando no me ves, y creo que si algo me hizo amarte fue tu capacidad para saber siempre dónde poner los ojos, y sigo enamorado de tu infinita gama de miradas.

“Do you love me?”, said the man. And she looked at him, but her eyes were fixed on the wall beyond her lover, looking the wide and open map of the world behind his head.

Esa eres tú, y así sigo adorándote.

A Coruña, 8-3-95
Nota: Propiedad de Piedad R. Cabo. Impublicable e irreproducible, a menos que el beneficio que ello le reporte le sirva para comer un sadndwich en Chinatown.

 O seu epitafio:

"Cuspídeme enriba cando pasedes por diante do lugar onde eu repouse, enviándome unha húmida mensaxe de vida e de furia necesaria"

O TIO SAM

É unha das imaxes máis coñecidas e representativas dos EEUU...pero...¿trátase dunha versión barbuda dalgún presidente?...pois non...o da imaxe é un tal uncle Samuel Wilson, un carniceiro que suministraba alimento ó exército en 1812. Nunha ocasión o gobernador de New York visitou os almacéns deste comerciante e viu que os paquetes de carne levaban impresos unhas letras: EA-US e preguntou que significaban. Un dos empregados respondeulle que EA eran as iniciais do contratista e bromeou co significado de US dicíndolle que eran as siglas de tío Sam. Posteriormente os soldados acolleron esta denominación graciosa cando lles chegaban os ansiados paquetes de alimentos. Tal foi o éxito dese alias que oficialmente os EEUU recoñeceron a este carniceiro como o famoso tío Sam sendo en 1961 emblema oficial do país. O cartel co home sinalandonos non chegou ata anos despois, e foi empregado para reclutar personal para o exército dos Estados Unidos.
Tamén se realizaron versións desta imaxe con outros fins...

RITUAIS antigos

Moitas das costumes que temos na nosa cultura teñen unha longa tradición, e outras realizanse en todas as culturas pero de distinta forma. Ó parecer os exipcios gardaban o luto cando lles morría un gato,xa se sabe que era un animal adorado naquela rexión,pois a deusa gata Bastet defendeu ó deus sol Ra da serpe Apofis,símbolo do mal por excelencia, Bastet era protectora da familia e a patrona do fogar,deusa da felicidade, pracer,feminidade,danza… Se o gato enfermaba recibía tantos coidados coma un neno,e se morria toda a familia gardaba o luto incluso se depilaban as cexas, momificábanos e toda a familia acudía á ceremonia ó cementerio. No resto de casos tamén tiñan unha cor para o loito,o branco, e os homes era frecuante que deixasen barba longa e melena.

As plañideiras tamén aparecen nalgunhas representacións gráficas,figura especialmente dramática xa que a súa representación abarcaba tanto gritos e choros coma desvanecementos,rotura de vestiduras, desmaios… En Grecia e Roma non enterrar ó falecido conlevaba condenalo a vagar eternamente sen descanso. O fillo maior do defunto era o encargado de cerrarlle os ollos e chamalo por última vez polo seu nome, vestíase e expoñíase nun atrio rodeado de flores. Se o morto era noble camino do crematorio a parte das nomeadas plañideiras e músicos tamén acudían clientes con máscaras que representaban os antepasados.O cadáver transportábase nunha camilla co rostro descuberto. Finalmente recollíanse os restos e lavábanse con viño, depositándoos nunha urna dentro dunha tumba.
Algunha tradición babilónica recolle como primeira fase do rito funerario a manifestación de dor,podendo incluir sacrificios humanos ou de animais, como que os homes se cortaban un mechon de pelo e as viúvas afeitaban a cabeza (por ser a parte mais noble da persoa). Na segunda fase celebrábanse xogos fúnebres durante 9dias (tiro con arco,jabalina…)E como non as plañideiras eran imprescindibles,se non se choraba ó morto era porque non se lle quería…(isto creo que perdura aínda)

Os incas tamén enterraban os seus seres con obxetos preciosos,ferramentas de traballo,cervexa de millo… en edificios creados expresamente con ese fin. Embalsábanos parcialmente xa que o clima árido contribúe a que se seque sen descomponerse. Os que eran moi ricos colocábanlles unha mascara de ouro.(ver foto da momia inca real en exposición)

O ritual xitano consiste en colocar debaixo do ataúde aquelas cousas que máis lle gustaron en vida ó causante (cigarrillos,café…)Vélase durante 3 dias e os familiares teñen que cumprir unas normas: non usar xabón nin roupa nova, non afeitarse…os homes deben levar unha cinta negra. Os 7 dias, 6 meses e ó ano celébrase unha comida en honor ó falecido onde se come os pratos favoritos del. Os xitanos deben enterrarse tal e como faleceron, cas mesmas roupas e xoias e non permiten as autopsias.

VIDEO DO MES

Vale a pena...

MULLERES DA HISTORIA: CLEOPATRA

Nesta ocasión teño o pracer de citar a un personaxe coñecido por todos e de certo encanto tamén, ben sexa pola historia ou polas lendas que a acompañan,en efecto, falamos da ultima raíña de Exipto. Naceu aló polo 69 a.c e calcúlase que finou no 30 a.c. Era filla de Cleopatra V Trifena e Ptolomeo XII ,de quen herdou o trono no 51 a.c con aproximadamente 18 anos. Foi educada xunto cos seus irmans na cultura helénica, dominaba múltiples idiomas,literatura,matemáticas, ciencias políticas,medicina… e antes de chegar ó poder tivo que casarse cos seus 2 irmans como mandaba a ley dos Lágidas.

Ó principio do seu reinado os labregos sufriron moitas pandemias, intetnou ser constante, vixiar os gobertantes doutras rexións do país, creou novas leis,devaluou a moeda para as exportacións… moitos estaban en contra da súa política de negociar con Roma, entre estes a súa irmá e o seu esposo-medio irmán… Polo que tivo que exiliarse a Siria con motivo dun complot destes e anque intentou formar un exército e recobrar o trono non o logrou. Enterouse de que Pompeyo fora derrotado por Xulio César e decide aliarse con este. Ö parecer colouse no palacio do Cesar envolta nunha alfombra e tras as negociacións políticas pasaron a noite xuntos. O irmán de Cleopatra asasinara a sangue fría ó exiliado e vencido Ponpeyo cando foi vencido por César e este gardaballe un certo resentimento que desembocou nunha guerra que lle devolveu o poder a Cleopatra ,a cal foi obrigada a casar co seu irman menos de 12 anos. No 47a.c nace o 1º fillo de ambos apodado Cesarión . A influencia romana favoreceu certos ámbitos da política,e sobretodo os tributos en Exipto pero en Roma Cleopatra era observada con certa desconfianza. No 44a.c Xulio César é victima dun asesinato urdido por un grupo de senadores polo que Cleopatra regresa a Exipto con Cesarión, que ainda non fora recoñecido como fillo lexítimo, e temendo que o seu irman pequeño medio-esposo quixera mais poder, mátao envelenandoo.

Marco Antonio era a man dereita de César,e estivo investigando o asesinato buscando xustiza, logra forman en Roma o coñecido triunvirato (imperio gobernado por 3 persoas: o fillo de Pompeyo, Marco Antonio e Octavio)e busca a alianza da raíña xa que Exipto segue sendo moi rico, Ceopatra ó principio non se fiaba moito del pero acabou accedendo e acabáronse namorando , pasaron un tórrido inverno xuntos en Exipto ata que o xeneral é requerido en Roma e presionado para casar coa irmá de Octavio,chamada casualmente Octavia . Cleopatra deu a luz a dous xemelgos; os namorados non se volveron ver ata 4 anos despois, que foi cando se casaron. Exipto vivíu unha época de prosperidade ,tiveron outro fillo e vivían a todo luxo. Cousa que non era ben vista en Roma,ó igual que a bigamia que era ilegal, e tras varios rifi-rafes prodúxose unha guerra entre o exército de Marco Antonio e o de Octavio Augusto (batalla naval de Actio) anque a guerra fora declarada formalmente a Cleopatra por embaucar a Antonio, practicar bruxeria ,etc…Octacio proclámase vencedor .

Tras o fin da guerra Octavio Augusto entra en Alejandría tras cercala e interceptar os barcos que pretendían fuxir coas riquezas e os fillos da raíña, a intención era apresala e exhibila en Roma. Cleopatra encerrouse coas suas criadas no mausoleo mentres o seu amado intentaba sobornar a Octavio, inútilmente, xa que o engañaron cun informe falso de que Cleopatra estaba morta e suicidouse,cóntase que no seu último alentó foi levado ó mausoleo para que ela o vise morrer e ó mesmo tempo apresala. Intentou seducir sen éxito ó seu inimigo, pero éste era un home frío moi diferente dos anteriores e vendo o que lle esperaba tamén optou polo suidicio , pedíulle ás criadas unha cesta con frutas na que debían introducir unha vívora áspid ; escribíulle unha carta ó emperador ,nos últimos minutos, onde pedía ser enterrada xunto ó seu amado,petición que non lle foi concedida. Cesarión foi asesinado e o resto dos fillos foron criados pola muller de Octavio.

DIA MUNDIAL CONTRA O ALZHEIMER

Dado que hoxe é o dia mundial contra o alzheimer, data fixada pola OMS,penséi en incluír neste blog algunha información sobre esta enfermidade incurable hoxe en dia.

O seu descubridor foi Alois Alzheimer,un médico alemán a principios do século pasado, comezou escribindo os síntomas que presentaba unha Muller de 48 anos:

“”La enfermedad comienza insidiosa, con debilidad, dolores de cabeza, vértigos, e insomnio suave. Irritabilidad y pérdida severa de memoria. Los pacientes se quejan amargamente de sus síntomas. La enfermedad se asocia ocasionalmente a un ataque apoplégico repentino seguido por hemiplegia. La pérdida progresiva de memoria y de la mente aparece más adelante, con los cambios repentinos del humor(…)la enfermedad conduce al estupor y al comportamiento infantil. (Dr. Alois Alzheimer)””

 Anque suele darse mayormente en paciente de mais de 65 anos tamén se fala dun alzheimer prematuro, o promedio de vida dos pacientes xa que se trata dunha enfermidade dexenerativa que mina as funcions biológicas, é de 7 anos desde que se lle diagnostica a enfermidade que un 3% dos mesmos duplica ese tempo. Ë importante resaltar que estas persoas non falecen pola enfermidade senon polos danos colaterales da mesma,como úlceras por falta de movilidade. A causa desta enfermidade segue sendo descoñecida anque se asocia a placas seniles e ovillos neurofibrilares.

Tasas de incidencia de la EA después de los 65 años de edad27
Edad	Incidencia (nuevos casos) por cada mil personas-edad
65–69	3
70–74	6
75–79	9
80–84	23
85–89	40
90–	69

Hai varias teorias sobre as causas pero parece que ningunha ofrece suficientes garantías, incluso unha relaciona esta enfermidade coa exposición ó aluminio como factor de risco.Tamén hai que citar o alto número de probabilidades de padecela cando hai antecedentes familiares.

Actualmente estase a probar unha vacuna preventiva en Austria onde se espera un periodo de 7 anos para ver posibles efectos adversos nas 48 persoas que a probaron.

EXPLOSIONS SOLARES

Nestas datas estanse a producir importantes explosións solares, que nos afectan en gran medida e ás que non se lle da demasiada repercusión mediática. En primeiro lugar débese evitar a exposición ó sol nos próximos días, tamén nos podemos atopar máis cansos, con zumbido de oídos, alta ou baixa presión, dor de cabeza, sono, náuseas, febre… Afectando principalmente ó sistema nervisoso central e a actividade cerebral.


Pero non só nos afectan a nós, tamén ó noso planeta, ocasionando terremotos, tornados,tormentas, erupcións volcánicas… As erupcións teñen un efecto inmediato sobre o clima.

As 4 da tarde do dia 8 deste mes produxose un gran apagon en EEUU e Mexico. (12 de Setembro: sismo de 6.5 nas illas Vanuatu;9 de setembro : sismo de 6.9 en Vancouver…)

Anque onde mais o estamos notando é nos aparatos electrónicos, teléfonos, Gps, móviles…

O 8 de setembro unha nave espacial (STEREO) detectou unha importante explosión que saíu da cara oculta do sol que por sorte non nos apuntou a nós senon a Mercurio. A Nasa fixo unha predicción de que a máxima actividade destas explosións se producirán no 2012 cun importante incremento dos seus efectos e intesidade.

MULLERES DA HISTORIA: MATA HARI

Margaretha Geertruida Zelle ou tamén coñecida como Mata Hari foi unha espía hindú coñecida polas súas artes de seducción xa que dominaba danzas exóticas e as empregaba xunto con amplas dotes de manipulación. Filla dun sombrereiro holandés sempre tlle gustou ser o centro de atención, recibíu unha educación selecta dende a súa infancia ata que seu pai caeu en bancarrota e súa nai morreu, momento no que foi trasladada xunto con seu irman a un orfanato onde tivo que lidiar contra o acoso do director. En 1895 respondeu a un anuncio dun oficial holandés que buscaba esposa,ela tiña 19 anos e él 39, tiveron unha filla e trasladáronse á India, o matrimonio comezou a ir mal cando perderon ó seu segundo fillo por culpa dunha coidadora desequilibrada que o envelenou. Volveron a Amsterdam onde o marido caeu no alcoholismo, ela decidíu abandonar a familia e marchar a Paris, dende ese momento non se soubo mais de MArgaretha como tal.


Fracasou como modelo e véndose na miseria optou por frecuentar refuxios de militares facendose pasar por bailarína oriental e creando ela mesma o mito de Mata Hari, cambiando incluso ata o seu acento ó tempo que engrosaba un currículo imaxinario. Non lle foi posible recuperar a filla a pesar de que o intentou e numerosas ocasións.

Sendo amante de Kraemer, cónsul e espía alemán durante a guerra do 14 ,éste suxeriulle sacar información ós franceses convertíndose así na axente H21… Anque a súa ambición a levou a xogar a dúas bandas. Cando o tema do espionaxe se empeza a esaxerar ambos bandos deciden poñela a proba de distintos xeitos ata que de regreso de España é detida en París e condenada a morte. Dise que os propios alemáns ó desconfiar dela e non serles útil urdiron un plan atribuíndolle mensaxes cifradas para que o propio inimigo as interceptara e a eliminase. FOi fusilada por un pelotón francés, ó parecer ía vestida de negro cun sombreiro de ala ancha e unas botas altas e despediuse coquetamente dos seus executores antes de recibir os 12 tiros o 15 de outubro de 1917. O seu corpo non foi enterrado, senon doado á ciencia como se facía cos axustizados, anque a cabeza permaneceu embalsamada no museo de criminales de Francia ata 1958 de onde foi roubada.

Anque se trata de unha muller que intentou sobrevivir no medio dunha guerra cruel, a información sobre ela segue sendo máis que nada unha lenda. Dise que as probas que a levaron a xuizo permanecerán en segredo polo menos 100 anos.

“prefiero ser la amante de un oficial pobre que de un banquero rico”


“una ramera ¡si!, pero una traidora jamás!”

AS MINAS DA BREA

Preto das nosas casas contamos cunhas instalacions mineiras coñecidas como Fontao ou Minas da Brea. Os restos apenas son visibles pois a vexetacion está devorando todo, anque o poblado sí é visitable, de feito están a restauralo, as vivendas son de protección oficial, xa está restaurada a Igrexa cunha estructura moi innovadora, o que foi a escola, e están co cine que ó parecer será un local destinado a eventos culturais.

Pero vamos por partes, resulta que en 1886 Henry W.Burbury, inglés asentado en Noia solicita as concesións das minas de San Finx mais das de “Sidón “ e o “Tiro”( á dereita do río Deza,término municipal de Carbia) que formarían as de Fontao. Centrábanse na explotación de estaño principalmente, que se enviaba a Inglaterra dende o porto de Vilagarcía,e dende as minas ata alí os materiais ían en carros tirados por bois e antes de exportalos separábanse na fábrica de Carril. No 1889 exportouse 500kg de estaño e 190 de volframio, éste enviábase a Alemaña. Mais tarde “The San finx Tin Mines Ltd.” Tamén se fai coa mina “Angelita” na marxe esquerda do rio (termino municipal de Silleda) e modernízanse as labores de explotación , mediante galerías e pozos que seguen o filón. As galerías teñen 25m de separación de unas a outras, con metro e medio de ancho e 1,70 de alto e ventilación natural.Os ingleses construíron encima dun risco vivendas para os mineiros coñecidas como o Gurugú, inda se poden ver os restos mirando dende calquera carretera próxima hacia o río, están moi derruidos xa que entre o paso do tempo e os ladróns de ferro e outros materiais deixaron xa pouco que ver, tan só se intúen mais de unha ducia de “habitacions” que contaban con algún tipo de cociña ou alomenos  chemineas,posiblemente o edificio estivo pintado con certas cores patrióticas. Pero no 1918 agotouse o filón desa beira, o que levou a explotar as só o Tiro e Sidón.

Coa Gran Guerra 1914-1919 os extranxeiros teñen dificultades para a explotación, e unha vez que acaba a guerra os prezos dos minerais desplómanse , suspendendose a actividade un par de anos, nas que se fai con elas a “Societé des etains de Silleda” con sede en Francia. Quintuplicaron a producción en 1928 e contaban con máis de 200 operarios, manténdose a explotación ata o ano 1931 cesando como causa da Gran Depresión. Retomase no 1934 cunha gran demanda pola Guerra civil e a Guerra mundial a cal produxo un importante incremento nos prezos( 57,5 pesetas por libra) caendo os mesmos 10 anos despois, mantendose moi á baixa ata a Guerra de Corea. O poder dos franceses irase debilitando sobretodo cando no 1934 o alicantino Fernando Cort Botí enxeñeiro de minas se fai coa xerencia das mesmas e xunto co seu irmán conseguen a propiedade no 1940 ata os nosos; días fundando “ Wolfram Hispania” que en 1945 pasa a chamarse “Fomento Hispania SA”. Nos anos de maior explotación (40-44) seica había máis de tres mil traballadores, dos cales bastante eran presos asturianos do réxime franquista, que abarataba a man de obra. Producindo no a no 1942 77toneladas de estaño e 130 de volframio. Instaláronse nas minas as máis modernas máquinas, realizando todo o proceso nas propias instalación evitando transportes a outras instalacions.  Construíuse un poblado a todo luxo, xa que non había máis que barracóns por todos lados,entre 1955-58 polo arquitecto César Cort Gómez-Tortosa e Joaquín Basilio Bas, case 80 vivendas,  cine con aforo de 350  persoas, con camerinos e aseos por doquier,nas casas xa tiñan cociña de ferro mentres que no resto ainda había lareiras, mercado todos os días, tabernas por todos lados, case non había casa dos pobos cercanos que non tivera taberna. Casa de xogos, 28 burdeles con mulleres “de paso” que seica viñan de todas partes de España. A escola era xa asistían nenos e nenas. A parte contaba con edificios como: Hospitalillo, cuartel, carcere, talleres, vestuarios, central eléctrica, casa do director(casa grande),a do xerente,vigilante, do facultativo, do enxeñeiro,etc…hostal,laboratorio onde se realizaban experimentos, moitos dos traballadores non tiñan coñecemento da existencia deste edificio sequera. Dise que o poblado era autosuficiente a tódolos niveis.

O peche producese o nove de maio de 1963 manténdose as labores mineiras ata 1974 xa que os prezos eran tan baixos que non era rentable nin tan sequera o lavado de aluvións.
No ano 2000 a Xunta consegue q os Cort vendan o poblado por case un millón de euros,despois de moitos anos de negociacions, dise que as minas non as queren vender anque a Xunta pretendía compralas tamén e restauralas coma as de San Finx,pero dada a época na que vivimos creo que vai ser nada.O chan da zona está “minado” ata o monasterio de Carboeiro,e varios metros baixo o nivel do río, o cal impresiona ver o rio pequeño dende a cima onda o poblado e pensar cantas galerías haberá,gran parte delas están inundadas dende os anos 60 por falta de achique,hai que ter en conta que debe haber de todo dentro das mesmas,xa se utilizaban como “basureiro”de todo tipo de restos de aquelas,e nos anos posteriores máis, os meus vecinos tiraban as vacas mortas polos respiradeiros abertos e dicían que non se oían tocar fondo.

Anque cada vez que van quedando menos persoas das que traballaron alí, mitos non entran en demasiado detalles pois todo eran excesos, “ prendíamos os puros con billetes de mil pesetas e pensábamos que aquello nunca se ía acabar”. Había moitos ladróns, os propios traballadores eran sometidos a un control intensivo antiroubo. E xa que falamos de ladróns é impresionante ver que apenas queda nada de ningún edificio, as casas arredor do poblado e incluso edificios da mina están coas ventas tapiadas con ladrillos,os cacos roubaron todo.Do proxector do cine (ossa 60)levaron ata os tornillos que lle deron sacado.

VIDEO DO MES

EL DERECHO DE PERNADA

por Mario Vargas Llosa (el País 17-‘7-2011)
De muchacho, en los años cincuenta, muchas veces oí en Piura y en Lima a mis compañeros de barrio y de colegio jactarse de haberse desvirgado con las sirvientas de su casa. No lo decían de manera tan científica, sino utilizando una expresión que sintetizaba todo el racismo, el machismo y la brutalidad de una clase social que en aquella época se exhibían todavía sin el menor embarazo en el Perú: "Tirarse a la chola". Entonces, los niños bien no hacían el amor con sus enamoradas, que debían llegar vírgenes al matrimonio, y para sus ardores sexuales solían elegir entre la prostituta y la criada. Ni qué decir que muchos padres alentaban sobre todo la última opción, temerosos de que la primera acarreara a sus vástagos una purgación.

El derecho de pernada es antiquísimo y los señores feudales de la Edad Media europea lo legaron a los gamonales y patronos sudamericanos, cuyos estupros y violaciones a las campesinas han sido documentados hasta la saciedad por la novela indigenista. Pero se equivocan quienes piensan que estos atropellos sexuales de los fuertes y poderosos caballeros contra las mujeres pobres y desvalidas han quedado confinados en el mundo del subdesarrollo. La truculenta odisea que vive Dominique Strauss-Kahn parecería demostrar que incluso en la civilizada Francia hay señores que, desafiando los tiempos que vivimos, se empeñan en perpetuar aquella siniestra tradición.

Tradición que, dicho sea de paso, nunca se perdió del todo en el país de Proust y Molière. El gran Victor Hugo la practicó asiduamente en sus años otoñales, por ejemplo, y dejó testimonio de ello en un delicioso diario secreto que el erudito Henri Guillemin consiguió descifrar. ¿Es un atenuante, en su caso, que el autor de Los Miserables no violentaba a las sirvientas, sino estableciera con ellas un pacto contractual y mercantil? Si aquella se dejaba ver solo los pechos recibía un puñado de centavos. Si se desnudaba por completo y el poeta no podía tocarla, medio franco. Si estaba autorizado a acariciarla, un franco. Si el servicio era completo, franco y medio y a veces ¡hasta dos francos! El ilustre vate era muy cuidadoso con los gastos y llevaba una contabilidad maniática, gracias a lo cual hemos podido conocer esas debilidades de su vejez. Para disimularlas, las anotó en su diario en un español desfigurado (Verbigracia: "Visto mucho, cogido todo. Osculum").

Si la acusación a la que debe hacer frente ante el Tribunal Supremo del Estado de Nueva York la confirman los jueces, Dominique Strauss-Kahn -exministro de Economía de Francia, ex director-gerente del Fondo Monetario Internacional y, hasta el episodio del Hotel Sofitel, candidato favorito del Partido Socialista para representar a este en la próxima elección presidencial- practicaba aquel derecho de pernada a la vieja usanza: añadido de golpes y maltratos a su víctima. Los médicos que examinaron a la camarera guineana que denunció al político francés de haberla obligado a practicar sexo oral con él detectaron que tenía desgarrado un ligamento del hombro, hematomas en la vagina y las medias rotas. La policía, por su parte, ha comprobado la existencia, tanto en la pared como en la alfombra de la habitación, del semen que la camarera dice haber escupido, asqueada, luego de que el presunto victimario eyaculó. Estos son los hechos objetivos y la justicia deberá determinar si aquel sexo oral fue forzado, como dice la camarera, o consensuado, según asegura Strauss-Kahn.

Como se ha comprobado que la camarera mintió a la policía sobre su ingreso a los Estados Unidos -es una inmigrante ilegal- y que tuvo una conversación, en un dialecto guineano, con un hombre detenido por tráfico de drogas, ante el que se habría jactado de querer sacar dinero a su presunto violador aprovechando lo ocurrido, se dice que la acusación se tambalea y que el propio fiscal de Nueva York estaría pensando en encarpetar todo el asunto. Esto ha hecho que, en Francia, donde me encuentro ahora y donde, según una encuesta, un 50% de la opinión pública socialista todavía quisiera que Strauss-Kahn sea su candidato presidencial, aparezcan muchos artículos y declaraciones de amigos y camaradas del exministro, quienes, encabezados por Bernard-Henri Lévy, atacan con ferocidad a la justicia estadounidense por haber mostrado a la prensa a un Strauss-Kahn esposado y humillado, en vez de respetar su privacidad y su condición de mero acusado, no de culpable. Leyendo lo que escriben, parecería que el exministro es una especie de mártir y mereciera ser desagraviado.
(…)

¿POR QUE SE CHAMA VIA LACTEA?

Pois o porqué do nome da nosa galaxia explícase como xa poderedes imaxinar dunha lenda mitolóxica, para non variar a liña dos contos que vos gustan..... É a galaxia na que nos atopamos,  unha masa barrada con mais de 1012 masas solares!
Claro que tamén recibe o nome de "Camiño de Santiago" en España, pola súa fácil localizacion no ceo que permite orientar hacia o norte ós peregrinos. Anque xa outras culturas se percataran que semellaba un camiño, os vikingos crían que ese camiño levaba a VAlhala destino da alma dos mortos; os celtas aseguraban que conducía ó castelo de Raíña das fadas.

Pois resulta que estaba a deusa Hera amamantando ó seu fillo e apareceu Hermes, silencioso, que queria mamar tamén, producíndose un forcexeo que acabou cun "chorro" de leite derramado, con tanta punteria que se desperdigou polo ceo creando así a nosa benquerida galaxia.

UN POUCO DE LITERATURA

Sei que non vos emociona a  poesía...pero nesta ocasión toca... e toca Shakespeare, que de vez en cando sacar algún clásico non está mal...intentarei que non sea moi longo e sí variado,,,

TU CAPRICHO Y TU EDAD, SEGÚN SE MIRE...

Tu capricho y tu edad, según se mire,

 provocan tus defectos o tu encanto;

y te aman por tu encanto o tus defectos,

 pues tus defectos en encanto mudas.

  

Lo mismo que a la joya más humilde

valor se da en los dedos de una reina,

se truecan tus errores en verdades

y por cosa legítima se tienen.

  

MEJOR SER VIL QUE TAL CONSIDERADO

Mejor ser vil que tal considerado

 Cuando, sin serlo, esta culpa te achacan,

 Y un lícito placer pierdes, que tanto

 Los demás condenan, pero no tu alma.

  

Pues ¿por qué los ojos espurios de otros

Han de juzgar a mi impetuosa sangre;

O espiar mis flaquezas quien es más flojo

Y estima malo lo que yo, agradable?

 No, yo soy el que soy; y los que apuntan

 A mis desmanes, los propios exponen;

 Habrá en sus ojos una torcedura,

 Que sus juicios no ensucien mis acciones. 

A no ser que esta máxima sostengan:

 Todo hombre es malo y en su maldad reina.

 UNOS SE VANAGLORIAN DE LA ESTIRPE...

Unos se vanaglorian de la estirpe,

 del saber, el vigor o la fortuna;

 otros, de la elegancia extravagante,

 o de halcones, lebreles y caballos;

cada carácter un placer comporta

cuya alegría a las demás excede;

pero estas distinciones no me alcanzan

pues tengo algo mejor que las incluye.

En altura, tu amor vence al linaje;

en soberbia al atuendo; al oro en fausto;

en júbilo al de halcones y corceles.
Teniéndote, todo el orgullo es mío.

Mi única miseria es que pudieras

quitarme todo y en miseria hundirme

 ¡Cómo engañara el lobo a los corderos,

 si en cordero pudiera transformarse!

 Y ¡a cuánto admirador extraviarías,

 si usaras plenamente tu prestigio!

 Mas no lo hagas, pues te quiero tanto

 que si es mío tu amor, mía es tu fama.

Algunha frasecilla filosófica tamén hai deste célebre autor, ¿gústavos algunha en particular?: 

• Los amigos que tienes y cuya amistad ya has puesto a prueba / engánchalos a tu alma con ganchos de acero. 
• No temáis a la grandeza; algunos nacen grandes, algunos logran grandeza, a algunos la grandeza les es impuesta y a otros la grandeza les queda grande . 
• El sabio no se sienta para lamentarse, sino que se pone alegremente a su tarea de reparar el daño hecho
• Es mejor ser rey de tu silencio que esclavo de tus palabras.

E despois do deleite literario engadir un artigo que topei pola rede, de casualidade, publicado no xornal Público:

""""Un antropólogo sudafricano ha pedido permiso para abrir la tumba familiar de Shakespeare, con la intención de realizar las pruebas necesarias para determinar el motivo de su muerte y si el poeta y dramaturgo inglés escribió sus obras bajo la influencia de la marihuana.

Aunque el esqueleto de Shakespeare podría revelar pistas sobre su estado de salud y los motivos de su muerte, para el análisis del consumo de drogas es necesaria la presencia en la tumba de pelo o uñas de las manos o de los pies, apuntó Francis Thackeray, director del Instituto de la Evolución Humana de la Universidad de Witwatersrand en Johannesburgo, quien ha hecho la petición a la iglesia de Inglaterra.

Thackeray halló pruebas de residuos de marihuana en fragmentos de tubos encontrados en el jardín de Shakespeare en un estudio que elaboró en 2011.
El cannabis ya se cultivaba en Inglaterra en la época del escritor y era utilizada para la fabricación de telas y cuerdas. Algunas alusiones en textos de Shakespeare, incluyendo una mención a una "mala hierba" en el Soneto 76, provocó la curiosidad de Thackeray.
Fue el detonante de su investigación sobre si Shakespeare pudo haber usado la drogas para estimular su mente en busca de inspiración."""

LUNÁTICOS...

¿E logo de onde procederá tal vocablo e a que ven o significado que ten actualmente?

Lunático ven do latín "lunaticus" e fai referencia a unha persoa que sufre intervalos de loucura,xa que os romanos se percataron de que nas noites de lúa chea era cando mais casos de suicidio e outras conductas dementes se producían...certo ou non podía influír que eles empregaban o calendario lunar e posiblemente se percatasen por eso.

Tamén no século XVIII en Birmingham reuníanse un grupo de pensadores, científicos... que planeaban cómo cambialo mundo, e denominaronse lunáticos , pois como algún era algo despistado, para que non se lle olvidaran as datas da xuntanza decidiron que estas se celebrarían nas noites de lúa chea.
Uníaos a paixón pola ciencia, por temas culturais... Dise que algúns destes membros eran: Erasmus Darwin (médico e poeta);Mathew Boulton (inventor do sistema moetario antifraude e director da primeira fábrica inglesa); James Watt (inventor da máquina de vapor); Joseph Priestley (pastor anglicano inventor da goma de borrar e da auga carbonatada)... Debatían sobre o cambio necesario do mundo rural ó urbano, desigualdades sociais, etc...
Estou pensando se hai algunha "asociacion-reunión" na actualidade polo estilo...só se me ocorre a  que se celebra na Moncloa cos grandes empresarios do panorama estatal, banqueiros...pero igual os temas de debate non son os mesmos....¿vos que creedes? ¿Haberá algunha?

TESLA Vs EDISON

Que sería de nós sen electricidade... Grazas a que en 1800 o señor Volta creou a primeira pila pódese dicir que cambiou o mundo, pois como a pila era moi cara pasouse á dínamo, e de ahí a iluminar as rúas non pasaran nin 100 anos.

O señor Tesla (croata) creou o primeiro motor de corrente alterna (entre outras cousas), que permitía transmitir a electricidade a grandes distancias, pero a que se empregaba no momento era a contínua, e xa se sabe que somos algo reacios ós cambios... O máximo expoñente desta última modalidade, a corrente contínua era Edison, sí, o da bombilla, que realmente non a creou pero perfeccionouna.(Como curiosidade citar que o filamento da bombilla non era de metal senon de bambú carbonizado...)
E como é típico do ser humano pasaronse a vida "pitirreando un co outro"e experimentando para ver quen tiña a razón. A parte de que Tesla tiña unha mellor formación e os seus descubrimentos amenazaban o monopolio de Edison, traballaran xuntos con anterioridade e seica non se levaban moi ben desde aquelas xa.

Surxe o que se denominou a "Guerra das Corrientes" entre diversas compañías que optaban por unha ou outra opción, a alterna de Tesla non precisaba xeneradores cada poucos metros coma ca contínua, ideou o sistema de transmisión por un único cable sen retorno e podía abastecer a un maior número de usuarios. Como podedes supoñer a "Guerra" gañouna Tesla, ideando a primeira central hidroeléctrica nas cataratas do Niágara; anque a penas nos sone o seu nome en comparación co de Edison, que sempre foi máis famoso e durante os anos 20 foi votado como o home máis influínte dos Estados Unidos. Dise que os métodos "comerciais" que empregaba o señor Edison eran un pouco sucios, difamación, mentiras, que a corriente alterna era mala para a saúde, que podía matar... Hai quen di que a criticaba tanto porque no fondo non era capaz de entendela...Ata chegou a inventar a silla eléctrica que empregaba corrente alterna para "demostrar" que esa corrente mataba....


Chan chan tatachán: Posibles futuras entregas sobre o tema: "o teslascopio"; "a morte de Tesla na miseria e por qué o FBI lle requisa toda a documentación dos seus inventos"....

UN POUCO DE LITERATURA

Mario regueira

Dos distintos xeitos de arrotar en público

Dentro do grande e inmenso mundo que compón a literatura sempre me resultaron rechamantes dous espécimes distintos de pedantes. O primeiro deles é o que é incapaz de escribir tres liñas sobre algo sen citar até os arrotos do chachi pensador posmoderno de moda ou o último superpoeta kosovar. Este prototipo de pedante caracterízase porque a miúdo pensa que é o único ser con ollos, e por tanto o único capacitado para ler, e aínda para interpretar o lido. Ás veces é difícil facerlle entender que non é que non valores os arrotos, senón que por unha simple cuestión de amor propio, prefires ocuparte dos teus, que ao cabo son parte da túa propia dixestión e non da dos demais.

De todos xeitos, peor tipo son os segundos, os que remiten a súa enorme pedantería, non ás súas lecturas, senón á súa presunta carencia delas. Nos últimos anos distintos autores veñen de reivindicar a súa ignorancia sobre o sistema literario no que están inseridos, e algúns mesmo sobre a literatura en xeral. Mesmo algún escritor de sona ten erguido ese feito como unha suposta distinción xeracional. Os novos non len, descoñecen o seu pasado literario e iso convérteos en seres liberados del e capaces de levar adiante unha renovación normalizadora que lles foi negada aos devanceiros.

Os ollos no mundo rapaces, alén desta provincia.

Creo que parte destes pedantes sono do peor xeito posíbel, aínda que tamén do que menos consecuencias graves pode traer ao sistema literario.Falo de pose intelectual. Sinxelamente é a aplicación, referida á literatura,do que un mestre meu chamaba “o autobús de Gregorio”. Gregorio era un compañeiro seu de clase ao que nunca se vira estudando máis que nos dez minutos de traxecto entre a súa casa e o colexio, tempo que parecía bastarlle par sacar as mellores notas da clase. Porque para a completa fascinación non chega co triunfo, senón que é necesaria unha completa carencia de esforzo. Facerse un lugar nun sistema literario sen coñecelo adscríbelle inmediatamente á obra un certo valor universal. Como na canción de Sinatra, se triunfou aquí pode facelo en calquera lado. Claro que existe o perigo doutra lectura, a de que o sistema literario galego traga con todo o que lle boten.

E despois arrota.

Porén, existe unha outra parte deses pedantes dos que non podemos dubidar que  efectivamente descoñecen toda literatura que os precedeu, e non só a máis vella, senón mesmo a de vinte anos a esta parte. É unha pedantería que esta chea dun perigo temerario, e que ninguén pense que falo de respeitar a nosa memoria étnica, ou os nosos benqueridos devanceiros literarios. É que tanto para idolatrar a alguén como para a máis honrosa actividade de botalo por terra é necesario coñecelo antes. Cando Manuel Antonio fai a súa renuncia aos grandes do Rexurdimento, entre eles a intocábel Rosalía, faino con coñecemento de causa, tras ler a súa obra e xulgar que xa estaba desfasada.

Pero non só por iso é perigosa a ignorancia. Descoñecer a determinados autores sería, de feito, o menos grave. A desmemoria ten o enorme risco engadido de que tamén leva a descoñecer a súas impugnacións. Podemos cuspir no retrato de Otero Pedrayo ou facer croquetas coa momia de Castelao e sentirnos os máis chachis do barrio, e todo sen saber que iso mesmo xa se fixo nos oitenta, e dun xeito bastante innovador, cousa que hoxe resultaría imposíbel. E claro, de aí veñen despois os revivals, as reinterpretacións e os pastiches. O peor é que, polo que parece, son inconscientes. E ao sistema literario, e dentro deste aos lectores, repítelles a comida, que outra vez son croquetas, e se cadra de aí veñan despois

os arrotos.

MEDIA

Hai escritos e restos arqueolóxicos que nos falan dun imperio descoñecido, situado no actual Irán, denominado Media. Moitos poñen en duda a existencia dos habitantes deste lugar polas poucas referencias que se teñen ó respeto. Suponse que viviron durante o  primeiro milenio, as fronteiras do territorio non están de todo claras e incluso o de denominar “medos” a obxetos  dudosos que moitas veces nin pertencen a esta cultura non axuda demasiado.

Os habitantes de Media estaban divididos en tribus e anque os persas dominaron a algunas delas nunca conseguiron dominalas a todos. Eran agricultores e grandes comerciantes, cousa que se vía moi favorecida pola situación xeográfica. Según os textos de Heródoto Media foi unificada por un rei chamado Deioces( 701-647 ac) e sucedérono uns cantos reis máis con batallas diversas para consquistar novos territorios, dise que a decadencia desta sociedade debeuse á crise económica polas multiples batallas, e se anexionaron ós persas, pois éstes tiñan grades infraestructuras que lles daban vantaxe e estaban en periodo de gran expansión.Os medos, pasaron así  a converterse nun imperio arquemédico,pero coma en moitas ocasións ó longo da historia, o rei deste novo imperio sufríu un atentado por Darío I e outros seis conspiradores, subindo Darío ó trono.  Anque a lenda di que en realidade non o asasinaron xa que os medos dominaban a maxia e realmente o que morrera fora un doble….sea como fora atentados destes sucedíanse cada dous por tres…poucos mais textos que os de Herodoto hai que nos describan algo desta sociedad, excepto coa chegada de Alejandro Magno que sí se nos fala dunha loita con Darío III na que este é derrotado e Media pasa a mans de Alejandro que á súa vez deixa a Parmenion encargado, pero nunhas revoltas contra os novos gobernantes linchárono, asique Alejandro tivo que executar a moitos dos insurrectos medos.

No século III infiltráronse desde o este de Media guerreiros parnos que acabaron conquistando Media… e a partir de ahí acabouse a historia meda, como tal.

¿POR QUE BRILAN AS ESTRELAS?

¿De qué están formadas?

Pois as estrelas son alquimistas cósmicos que continuamente transmutan os seus elementos. Non sei ben que raios significa esta frase pero é tan técnica...e incluso roza o poético,jajaja. As estrelas xeran a súa propia enerxía debido as reacción nucleares do seu interior.

As estrelas coma o Sol son respondables de producir boa parte do carbono,nitróxeno e mailo Helio que hai polo espacio, as supernovas (explosións de estrelas,de efectos semellantes ós dun reactor: pode esnaquizar a estrela en cachiños,desaparecela completamente ou orixinar un burato negro) do ferro, cromo e manganeso e as estrelas masivas que naceron con máis de nove masas solares son as responsables do osíxeno,neón,azufre...

Vamos que nunha serie de procesos semellantes xéranse no Universo a maior parte dos elementos da táboa periódica, é moi curioso que sendo fenómenos tan "semellantes" orixinen tanta variedade de materiais.Sobre todo tendo en conta que nos primeiros minutos tras a explosión que deu lugar ó Universo (hai 13.700millóns de anos) só había hidróxeno e helio...
Asombroso...

MULLERES DA HISTORIA

ELEANOR ROOSEVELT

Diplomática, feminista, e inconformista,naceu o 11 de outubro de 1884; foi a esposa do presidente norteamericano Franklin D. Roosevelt e está considerada unha das mulleres máis influíntes do s.XX. Participuo na formaciónde numerosas institucións destacando entre elas as Nacións Unidas e a Casa da libertade (Freedom House).Foi esposa, nai, mandataria e unha defensora mundial da xustiza e a boa voluntad. Non era A típica muller famosa admirada pola súa beleza, considerábase a sí mesmoa coma unha muller simple, torpe e bastante tímida. Sen embargo usou a súa posición social en obras a favor do pobres, apoiou ó seu marido nas labores políticas para saír da Gran Depresión,ata que a súa vida chegou ó fin en 1962 deixando unha importante pegada no mundo,anque non se recoñeza o suficiente.

Tamén presidíu o comité de Dereitos Humanos da ONU e tivo un papel moi importante tras a segunda Guerra Mundial na aprobación da Declaración dos Dereitos Humanos en 1948, referíndose a ela en moitas ocasións como “A Carta magna da Humanidade”.
 "Una vez alguien me preguntó: ¿Qué consideraba como los tres requisitos más importantes para la felicidad? Mi respuesta fue: “El saber que has sido honesto contigo mismo y con los que te rodean; el saber que has hecho lo máximo que has podido en tu vida, y la habilidad de amar a otros"

Citas célebres famosas de Eleanor:

-EL FUTURO PERTENECE A QUIENES CREEN EN LA BELLEZA DE SUS SUEÑOS
-NO BASTA CON HABLAR DE PAZ.UNO DEBE CREER EN ELLA Y TRABAJAR PARA CONSEGUIRLA.
-NADIE PUEDE HACERNOS SENTIR INFERIORES SIN NUESTRO CONSENTIMIENTO.

UN POUCO DE LITERATURA

Borrador do que versifica:

 Por Alicia Fernández Rodríguez

O borrador do que versifica existe sempre como esquizofrenia: a idea debe apuntarse de xeito veloz, instantáneo; é o poeta no momento da pseudo-inspiración un desequilibrado. A demencia poética consiste na desorde trastornada da(s) situación(s) xa vivida(s) ritmicamente. Os sentimentos e os propósitos enténdense radicais. A existencia de cores, frechas ou debuxos é practicábel na simplificación do escrito.

Deséxanse tantísimo as personaxes, aínda antes dos primeiros versos, que a intuición vólvese sexual. Son elas as que escollen os termos necesarios, as que elixen a literatura. Logo do remate e/ou resultado do poemario o apetito é enorme-inmenso-desmedido; a frustración ilimitada. Non só desorienta ao escritor o comportamento dos seres apócrifos, o máis tétrico é recoñecelos.

Para explicar o borrador é preciso un exemplo: mmm, argumento resumido:

— tipo e tipa: enténdense exclusivamente polo sexo (é marabilloso).

el fala quechua –sendo un dos poucos falantes na arxentina–, ela, podendo enconarse dunha pronuncia cursi, móllase toda coa entoación primitiva esa. non se aman, evidentemente (creo), e cada vez que el lle chama “puta” –sociedade moi machista, bla bla bla– “rupaq siki” ela pensa que lle di que a quere e desencáixase, cando por fin aprende a preguntar “quéresme?” no idioma do outro, xa coa ilusión dun “si” (putas comiñas) chega a decepción.

— máis ou menos 18 poemas, logo haberá unha especie de epístola- documentación, notas da autora, e despois as traducións: superíndices excesivos que teñen que ir ao final para que sexa posíbel unha segunda lectura:

rupaq siki, repite

(e ela traduce “quérote”);

rupaq siki, rupaq siki, rupaq siki.

eu non.

(primeira lectura: un guíase pola tradución dela e completa “eu non te quero”.

segunda: sábese xa o significado e finaliza “eu non son unha puta”).

— “escriben” ela, eu, el e os orfeóns (coro a e coro b), teñen un pseudoestilo e unha maneira de entender a historia diferente. é o lector quen debe tirar as deducións.

É o poeta no momento da pseudo-inspiración un desequilibrado. É o lector quen debe tirar as deducións.

O versificador é dirixido pola “súa” creación: é a invención a que se inventa.

                                    Infoxove número 7, novembro de 2006