UN POUCO DE LITERATURA

Borrador do que versifica:

 Por Alicia Fernández Rodríguez

O borrador do que versifica existe sempre como esquizofrenia: a idea debe apuntarse de xeito veloz, instantáneo; é o poeta no momento da pseudo-inspiración un desequilibrado. A demencia poética consiste na desorde trastornada da(s) situación(s) xa vivida(s) ritmicamente. Os sentimentos e os propósitos enténdense radicais. A existencia de cores, frechas ou debuxos é practicábel na simplificación do escrito.

Deséxanse tantísimo as personaxes, aínda antes dos primeiros versos, que a intuición vólvese sexual. Son elas as que escollen os termos necesarios, as que elixen a literatura. Logo do remate e/ou resultado do poemario o apetito é enorme-inmenso-desmedido; a frustración ilimitada. Non só desorienta ao escritor o comportamento dos seres apócrifos, o máis tétrico é recoñecelos.

Para explicar o borrador é preciso un exemplo: mmm, argumento resumido:

— tipo e tipa: enténdense exclusivamente polo sexo (é marabilloso).

el fala quechua –sendo un dos poucos falantes na arxentina–, ela, podendo enconarse dunha pronuncia cursi, móllase toda coa entoación primitiva esa. non se aman, evidentemente (creo), e cada vez que el lle chama “puta” –sociedade moi machista, bla bla bla– “rupaq siki” ela pensa que lle di que a quere e desencáixase, cando por fin aprende a preguntar “quéresme?” no idioma do outro, xa coa ilusión dun “si” (putas comiñas) chega a decepción.

— máis ou menos 18 poemas, logo haberá unha especie de epístola- documentación, notas da autora, e despois as traducións: superíndices excesivos que teñen que ir ao final para que sexa posíbel unha segunda lectura:

rupaq siki, repite

(e ela traduce “quérote”);

rupaq siki, rupaq siki, rupaq siki.

eu non.

(primeira lectura: un guíase pola tradución dela e completa “eu non te quero”.

segunda: sábese xa o significado e finaliza “eu non son unha puta”).

— “escriben” ela, eu, el e os orfeóns (coro a e coro b), teñen un pseudoestilo e unha maneira de entender a historia diferente. é o lector quen debe tirar as deducións.

É o poeta no momento da pseudo-inspiración un desequilibrado. É o lector quen debe tirar as deducións.

O versificador é dirixido pola “súa” creación: é a invención a que se inventa.

                                    Infoxove número 7, novembro de 2006