jueves, 26 de mayo de 2011

TESLA Vs EDISON

Que sería de nós sen electricidade... Grazas a que en 1800 o señor Volta creou a primeira pila pódese dicir que cambiou o mundo, pois como a pila era moi cara pasouse á dínamo, e de ahí a iluminar as rúas non pasaran nin 100 anos.
O señor Tesla (croata) creou o primeiro motor de corrente alterna (entre outras cousas), que permitía transmitir a electricidade a grandes distancias, pero a que se empregaba no momento era a contínua, e xa se sabe que somos algo reacios ós cambios... O máximo expoñente desta última modalidade, a corrente contínua era Edison, sí, o da bombilla, que realmente non a creou pero perfeccionouna.(Como curiosidade citar que o filamento da bombilla non era de metal senon de bambú carbonizado...)
E como é típico do ser humano pasaronse a vida "pitirreando un co outro"e experimentando para ver quen tiña a razón. A parte de que Tesla tiña unha mellor formación e os seus descubrimentos amenazaban o monopolio de Edison, traballaran xuntos con anterioridade e seica non se levaban moi ben desde aquelas xa.
Surxe o que se denominou a "Guerra das Corrientes" entre diversas compañías que optaban por unha ou outra opción, a alterna de Tesla non precisaba xeneradores cada poucos metros coma ca contínua, ideou o sistema de transmisión por un único cable sen retorno e podía abastecer a un maior número de usuarios. Como podedes supoñer a "Guerra" gañouna Tesla, ideando a primeira central hidroeléctrica nas cataratas do Niágara; anque a penas nos sone o seu nome en comparación co de Edison, que sempre foi máis famoso e durante os anos 20 foi votado como o home máis influínte dos Estados Unidos. Dise que os métodos "comerciais" que empregaba o señor Edison eran un pouco sucios, difamación, mentiras, que a corriente alterna era mala para a saúde, que podía matar... Hai quen di que a criticaba tanto porque no fondo non era capaz de entendela...Ata chegou a inventar a silla eléctrica que empregaba corrente alterna para "demostrar" que esa corrente mataba....


Chan chan tatachán: Posibles futuras entregas sobre o tema: "o teslascopio"; "a morte de Tesla na miseria e por qué o FBI lle requisa toda a documentación dos seus inventos"....

martes, 17 de mayo de 2011

UN POUCO DE LITERATURA

Mario regueira
Dos distintos xeitos de arrotar en público
Dentro do grande e inmenso mundo que compón a literatura sempre me resultaron rechamantes dous espécimes distintos de pedantes. O primeiro deles é o que é incapaz de escribir tres liñas sobre algo sen citar até os arrotos do chachi pensador posmoderno de moda ou o último superpoeta kosovar. Este prototipo de pedante caracterízase porque a miúdo pensa que é o único ser con ollos, e por tanto o único capacitado para ler, e aínda para interpretar o lido. Ás veces é difícil facerlle entender que non é que non valores os arrotos, senón que por unha simple cuestión de amor propio, prefires ocuparte dos teus, que ao cabo son parte da túa propia dixestión e non da dos demais.
De todos xeitos, peor tipo son os segundos, os que remiten a súa enorme pedantería, non ás súas lecturas, senón á súa presunta carencia delas. Nos últimos anos distintos autores veñen de reivindicar a súa ignorancia sobre o sistema literario no que están inseridos, e algúns mesmo sobre a literatura en xeral. Mesmo algún escritor de sona ten erguido ese feito como unha suposta distinción xeracional. Os novos non len, descoñecen o seu pasado literario e iso convérteos en seres liberados del e capaces de levar adiante unha renovación normalizadora que lles foi negada aos devanceiros.
Os ollos no mundo rapaces, alén desta provincia.
Creo que parte destes pedantes sono do peor xeito posíbel, aínda que tamén do que menos consecuencias graves pode traer ao sistema literario.Falo de pose intelectual. Sinxelamente é a aplicación, referida á literatura,do que un mestre meu chamaba “o autobús de Gregorio”. Gregorio era un compañeiro seu de clase ao que nunca se vira estudando máis que nos dez minutos de traxecto entre a súa casa e o colexio, tempo que parecía bastarlle par sacar as mellores notas da clase. Porque para a completa fascinación non chega co triunfo, senón que é necesaria unha completa carencia de esforzo. Facerse un lugar nun sistema literario sen coñecelo adscríbelle inmediatamente á obra un certo valor universal. Como na canción de Sinatra, se triunfou aquí pode facelo en calquera lado. Claro que existe o perigo doutra lectura, a de que o sistema literario galego traga con todo o que lle boten.
E despois arrota.
Porén, existe unha outra parte deses pedantes dos que non podemos dubidar que  efectivamente descoñecen toda literatura que os precedeu, e non só a máis vella, senón mesmo a de vinte anos a esta parte. É unha pedantería que esta chea dun perigo temerario, e que ninguén pense que falo de respeitar a nosa memoria étnica, ou os nosos benqueridos devanceiros literarios. É que tanto para idolatrar a alguén como para a máis honrosa actividade de botalo por terra é necesario coñecelo antes. Cando Manuel Antonio fai a súa renuncia aos grandes do Rexurdimento, entre eles a intocábel Rosalía, faino con coñecemento de causa, tras ler a súa obra e xulgar que xa estaba desfasada.
Pero non só por iso é perigosa a ignorancia. Descoñecer a determinados autores sería, de feito, o menos grave. A desmemoria ten o enorme risco engadido de que tamén leva a descoñecer a súas impugnacións. Podemos cuspir no retrato de Otero Pedrayo ou facer croquetas coa momia de Castelao e sentirnos os máis chachis do barrio, e todo sen saber que iso mesmo xa se fixo nos oitenta, e dun xeito bastante innovador, cousa que hoxe resultaría imposíbel. E claro, de aí veñen despois os revivals, as reinterpretacións e os pastiches. O peor é que, polo que parece, son inconscientes. E ao sistema literario, e dentro deste aos lectores, repítelles a comida, que outra vez son croquetas, e se cadra de aí veñan despois
os arrotos.

lunes, 9 de mayo de 2011

MEDIA

Hai escritos e restos arqueolóxicos que nos falan dun imperio descoñecido, situado no actual Irán, denominado Media. Moitos poñen en duda a existencia dos habitantes deste lugar polas poucas referencias que se teñen ó respeto. Suponse que viviron durante o  primeiro milenio, as fronteiras do territorio non están de todo claras e incluso o de denominar “medos” a obxetos  dudosos que moitas veces nin pertencen a esta cultura non axuda demasiado.
Os habitantes de Media estaban divididos en tribus e anque os persas dominaron a algunas delas nunca conseguiron dominalas a todos. Eran agricultores e grandes comerciantes, cousa que se vía moi favorecida pola situación xeográfica. Según os textos de Heródoto Media foi unificada por un rei chamado Deioces( 701-647 ac) e sucedérono uns cantos reis máis con batallas diversas para consquistar novos territorios, dise que a decadencia desta sociedade debeuse á crise económica polas multiples batallas, e se anexionaron ós persas, pois éstes tiñan grades infraestructuras que lles daban vantaxe e estaban en periodo de gran expansión.Os medos, pasaron así  a converterse nun imperio arquemédico,pero coma en moitas ocasións ó longo da historia, o rei deste novo imperio sufríu un atentado por Darío I e outros seis conspiradores, subindo Darío ó trono.  Anque a lenda di que en realidade non o asasinaron xa que os medos dominaban a maxia e realmente o que morrera fora un doble….sea como fora atentados destes sucedíanse cada dous por tres…poucos mais textos que os de Herodoto hai que nos describan algo desta sociedad, excepto coa chegada de Alejandro Magno que sí se nos fala dunha loita con Darío III na que este é derrotado e Media pasa a mans de Alejandro que á súa vez deixa a Parmenion encargado, pero nunhas revoltas contra os novos gobernantes linchárono, asique Alejandro tivo que executar a moitos dos insurrectos medos.
No século III infiltráronse desde o este de Media guerreiros parnos que acabaron conquistando Media… e a partir de ahí acabouse a historia meda, como tal.

martes, 3 de mayo de 2011

¿POR QUE BRILAN AS ESTRELAS?

¿De qué están formadas?
Pois as estrelas son alquimistas cósmicos que continuamente transmutan os seus elementos. Non sei ben que raios significa esta frase pero é tan técnica...e incluso roza o poético,jajaja. As estrelas xeran a súa propia enerxía debido as reacción nucleares do seu interior.
As estrelas coma o Sol son respondables de producir boa parte do carbono,nitróxeno e mailo Helio que hai polo espacio, as supernovas (explosións de estrelas,de efectos semellantes ós dun reactor: pode esnaquizar a estrela en cachiños,desaparecela completamente ou orixinar un burato negro) do ferro, cromo e manganeso e as estrelas masivas que naceron con máis de nove masas solares son as responsables do osíxeno,neón,azufre...
Vamos que nunha serie de procesos semellantes xéranse no Universo a maior parte dos elementos da táboa periódica, é moi curioso que sendo fenómenos tan "semellantes" orixinen tanta variedade de materiais.Sobre todo tendo en conta que nos primeiros minutos tras a explosión que deu lugar ó Universo (hai 13.700millóns de anos) só había hidróxeno e helio...
Asombroso...