O seu descubridor foi Alois Alzheimer,un médico alemán a principios do século pasado, comezou escribindo os síntomas que presentaba unha Muller de 48 anos:
“”La enfermedad comienza insidiosa, con debilidad, dolores de cabeza, vértigos, e insomnio suave. Irritabilidad y pérdida severa de memoria. Los pacientes se quejan amargamente de sus síntomas. La enfermedad se asocia ocasionalmente a un ataque apoplégico repentino seguido por hemiplegia. La pérdida progresiva de memoria y de la mente aparece más adelante, con los cambios repentinos del humor(…)la enfermedad conduce al estupor y al comportamiento infantil. (Dr. Alois Alzheimer)””
| Edad | Incidencia (nuevos casos) por cada mil personas-edad |
| 65–69 | 3 |
| 70–74 | 6 |
| 75–79 | 9 |
| 80–84 | 23 |
| 85–89 | 40 |
| 90– | 69 |
Hai varias teorias sobre as causas pero parece que ningunha ofrece suficientes garantías, incluso unha relaciona esta enfermidade coa exposición ó aluminio como factor de risco.Tamén hai que citar o alto número de probabilidades de padecela cando hai antecedentes familiares.
Actualmente estase a probar unha vacuna preventiva en Austria onde se espera un periodo de 7 anos para ver posibles efectos adversos nas 48 persoas que a probaron.
Un problema de moi difícil solución sen dúbida (para o propio enfermo e para a familia)... esperemos que haxa avances importantes neste campo nos próximos anos...
ResponderEliminaralomenos para os que teñen antecedentes familiares hoxe en dia é posible detectar se posúen o xen do alzheimer cunha análise.
ResponderEliminarUnha lacra e unha pena. Agardemos que den ca cura pronto.
ResponderEliminarEstá é unha enfermidade que a quen máis afecta é á familia máis que a quen a padece.
PD: gran recomendación a dos documentais das 7 idades do rock. Ben feitos, pero o 1º mellor ver a versión orixinal, que cambia moito.
A seguir traballando nos blogs!!!!
intentarase pero hai unha certa vagancia e falta de inspiracion.....
ResponderEliminarTodas as enfermidades son dolorosas pero esta o é máis para a xente que está ao arredor que o propio paciente en si, polo menos baixo o meu punto de vista. Ver como unha persoa vai deixando de ser ela día tras día, as conversacións son cada vez máis escasas e máis simples, interactuando menos coas persoas e cos obxectos, en definitiva ausentándose do mundo pouco a pouco, é moi doloroso de ver.
ResponderEliminarOxalá se avance algo nesta enfermidade nos próximos anos, oxalá nin existise.