Por Iago Mouriño
Fagamos un experimento. Entra nun centro comercial. Faino mentalmente, se non queres que os gardas de seguridade acaben por coñecerte como o friqui que vén ao hipermercado lendo un boletín literario. E non só iso.
O acto de ler case sempre é recomendábel, agás cando camiñas por unha zona pública e te arriscas a meterte un soberano ananazo –piñazo en versión normativa– co primeiro ou primeira que pase. Se se dá o caso, invita a involuntaria vítima a un café. Quen sabe. Pode ser o comezo de algo
máis que unha fermosa amizade. De ser así, envía un correo electrónico á dirección deste boletín pregando que, por favor e con urxencia, contacten comigo para comunicarme que a táctica funciona.
Vai ata a sección de libros. Se tés sorte verás que está organizada dun modo curioso á par que práctico. Maticemos algo sobre a súa situación.
Hai un hipermercado en Lugo no que os libros están ao lado da panadería. Ao principio era incapaz de comprender a que raio se debía iso, ata que pouco despois me devolveron con manchas de chourizo algúns libros emprestados. Ler un bo libro e papar un graxento bocata no
mesmo sofá é pracenteiro. E incómodo. Fíxate agora na clasificación. O habitual é que estean colocados por guetos, de modo que cada afeccionado pode marxinar aqueles que non lle interesan. Exemplo: literatura galega, literatura española, terror, suspense, romántica, cómic, infantil.
Vexo dúas implicacións negativas.
A primeira, en contra do que algún pureta poida estar pensando, é supor que todo o que non sexa escrito na comunidade ou no país non é literatura. Aquí é onde mesturo a miña condición de músico coa de lector e, do mesmo modo que entendo que todo aquilo que teña unha intención
rítmica e melódica, á marxe da súa complexidade ou ausencia da mesma, é música, quero tamén pensar que todo aquilo que responda ás estruturas convencionais do que se considera literatura (formar parte dalgún dos xéneros, ou de varios, e ao mesmo tempo ter en conta as normas
deses xéneros para respectalas ou rompelas, nos mesmos parámetros de simplismo ou complexidade) é literatura. Vamos, que son un sacrílego.
E como tiro de graza declaro publicamente que me gustan Dan Brown e Stephen King. Deixa de ler durante un intre. Estás escoitando barullo de ambulancias. Tranquilo. A cincuenta e dous profesores de literatura e a corenta e sete críticos acaba de darlles un infarto múltiple.
Podes continuar.
A segunda implicación é o erro de dar por sentado que na literatura da casa non hai posíbel clasificación por temática. Falso. Fole é á literatura galega o que Poe á americana. Reigosa non lle ten nada que envexar a Chandler. Suso de Toro e as súas Trece Badaladas seguen os mesmos
derroteiros que O Código da Vinci. Xurxo Borrazás é o xemelgo de Easton Ellis; Alvite, de Bukowsky; Camilo Gonsar, de Paul Auster; ao tempo que Risco e Woody Allen só se diferencian na idiosincrasia. Paco Martín ofrécenos en Historias para ler á noite unha serie de relatos de
terror dentro do cotián (como Stephen King. Sacrilexio! Á fogueira!).
Cabana e Cunqueiro comparten o cargo de ser os nosos Tolkien. E o lalinense Gonzalo Navaza, (toca barrer cara a casa), dispón en Erros e tátanos unha serie de contos con tan mala uva como Roald Dahl na antoloxía Muá, Muá (en galego en Ed. Ir Indo). A Esmorga de Blanco Amor deixa o mesmo gusto malsán que unha novela de Hunter S. Thompson, e os Soños Eléctricos de Caride Ogando demostran que temos un William Gibson de noso. Estes e outros símiles son un claro exemplo de que os nosos escritores son quen de estar presentes coa mesma dignidade na literatura e no mercado. A cultura non pode ser unha burbulla pechada de erudición intelectualoide. Se a literatura se fai accesíbel ao público, o público tamén se fará accesíbel á literatura.
Fagamos un experimento. Entra nun centro comercial. Faino mentalmente, se non queres que os gardas de seguridade acaben por coñecerte como o friqui que vén ao hipermercado lendo un boletín literario. E non só iso.
O acto de ler case sempre é recomendábel, agás cando camiñas por unha zona pública e te arriscas a meterte un soberano ananazo –piñazo en versión normativa– co primeiro ou primeira que pase. Se se dá o caso, invita a involuntaria vítima a un café. Quen sabe. Pode ser o comezo de algo
máis que unha fermosa amizade. De ser así, envía un correo electrónico á dirección deste boletín pregando que, por favor e con urxencia, contacten comigo para comunicarme que a táctica funciona.
Vai ata a sección de libros. Se tés sorte verás que está organizada dun modo curioso á par que práctico. Maticemos algo sobre a súa situación.
Hai un hipermercado en Lugo no que os libros están ao lado da panadería. Ao principio era incapaz de comprender a que raio se debía iso, ata que pouco despois me devolveron con manchas de chourizo algúns libros emprestados. Ler un bo libro e papar un graxento bocata no
mesmo sofá é pracenteiro. E incómodo. Fíxate agora na clasificación. O habitual é que estean colocados por guetos, de modo que cada afeccionado pode marxinar aqueles que non lle interesan. Exemplo: literatura galega, literatura española, terror, suspense, romántica, cómic, infantil.
Vexo dúas implicacións negativas.
A primeira, en contra do que algún pureta poida estar pensando, é supor que todo o que non sexa escrito na comunidade ou no país non é literatura. Aquí é onde mesturo a miña condición de músico coa de lector e, do mesmo modo que entendo que todo aquilo que teña unha intención
rítmica e melódica, á marxe da súa complexidade ou ausencia da mesma, é música, quero tamén pensar que todo aquilo que responda ás estruturas convencionais do que se considera literatura (formar parte dalgún dos xéneros, ou de varios, e ao mesmo tempo ter en conta as normas
deses xéneros para respectalas ou rompelas, nos mesmos parámetros de simplismo ou complexidade) é literatura. Vamos, que son un sacrílego.
E como tiro de graza declaro publicamente que me gustan Dan Brown e Stephen King. Deixa de ler durante un intre. Estás escoitando barullo de ambulancias. Tranquilo. A cincuenta e dous profesores de literatura e a corenta e sete críticos acaba de darlles un infarto múltiple.
Podes continuar.
A segunda implicación é o erro de dar por sentado que na literatura da casa non hai posíbel clasificación por temática. Falso. Fole é á literatura galega o que Poe á americana. Reigosa non lle ten nada que envexar a Chandler. Suso de Toro e as súas Trece Badaladas seguen os mesmos
derroteiros que O Código da Vinci. Xurxo Borrazás é o xemelgo de Easton Ellis; Alvite, de Bukowsky; Camilo Gonsar, de Paul Auster; ao tempo que Risco e Woody Allen só se diferencian na idiosincrasia. Paco Martín ofrécenos en Historias para ler á noite unha serie de relatos de
terror dentro do cotián (como Stephen King. Sacrilexio! Á fogueira!).
Cabana e Cunqueiro comparten o cargo de ser os nosos Tolkien. E o lalinense Gonzalo Navaza, (toca barrer cara a casa), dispón en Erros e tátanos unha serie de contos con tan mala uva como Roald Dahl na antoloxía Muá, Muá (en galego en Ed. Ir Indo). A Esmorga de Blanco Amor deixa o mesmo gusto malsán que unha novela de Hunter S. Thompson, e os Soños Eléctricos de Caride Ogando demostran que temos un William Gibson de noso. Estes e outros símiles son un claro exemplo de que os nosos escritores son quen de estar presentes coa mesma dignidade na literatura e no mercado. A cultura non pode ser unha burbulla pechada de erudición intelectualoide. Se a literatura se fai accesíbel ao público, o público tamén se fará accesíbel á literatura.
Infoxove número 6, outubro de 2006
Aparte dalguha que outra comparación medio rara (jajajaja) está ben como forma orixinal e revindicatoria da literatura que temos máis preta (aquí debería cumplir co exemplo xa que non leo moitos autores españois, e menos galegos... bueno, españois aínda che lin ben deles... é igual, mea culpa!! xD).
ResponderEliminarNon sei, reiterar de novo que me gusta o estilo desenfadado deste tipo, e sobre todo algunha barrabasada que se lle dá por meter polo medio... xD... non me importa provocar outro infarto múltiple a 52 profesores de literatura e a 47 críticos, xa que tamén declaro abertamente disfrutar con Dan Brown e Ken Follet (non ía a nombrar a todos o Iago este), que deben ser os dous "deuses do best-seller"... xD
jajaja e que senn tamn se le faci amoi extenso o texto
ResponderEliminarMoitas grazas por compartir estas publicacións, realmente me gustan moitísimo, faino xenial aínda que sei que non descubro nada novo ao decilo xD
ResponderEliminarÉ inevitable botar unhas risas na lectura, no das ambulancias quedeime algo perdida porque non me viña a conto pero logo o aclarou, moi bo. A min tamén me gustan eses escritores, por que non vamos decilo, non sempre se ten que estar de acordo cos "puristas" do ámbito. Para eso existe a variedade literaria coa consecuente diversidade de opinións, é totalmente respectable.
E para rematar, confesar que eu non leo apenas ningún libro en galego, e o 90% dos que lin, foron "obrigados" academicamente, triste, seino, pero é a miña realidade.