UNHA DE HISTORIA E LITERATURA...

A ORIXE DOS VAMPIROOOOS....

Como ó parecer teño fama de “friki” neste tema, haberá que facer un artigo o mais completo posible para non defraudar ás malas linguas…intentarei ser breve para non vos aburrir…
Comezaremos polas referencias históricas, pois anque algúns non o creades ,o conto dos vampiros procede de antes de “Luna Nueva”…

Xa era coñecido este mito polos antigos gregos, que eran uns cracks os tíos…unha definición “estándar” de vampiro sería: " Un fantasma o el cuerpo reanimado de una persona muerta que se alimenta de sangre, el alma o el cuerpo reanimado de una persona muerta de la cual se cree sale de su tumba, vagando en la noche chupando la sangre de las personas que duermen, causandoles la muerte".
Si, é algo imprecisa, polo que outro día se me atopo inspirada falaremos do Chupacabras, das diferentas cos vampiros e do paso deste enigmático ser por Dozón hai uns anos…(esto é para intrigarvos con próximas entregas de misterio de arredemo :p)

Estabamos cos gregos, que poderíamos decir que os asociaban ós magos consideraban que eran vampiros as “hordas de Hécate”, Raíña do mundo das fantasmas. Eran desta cultura os máis horribles entes, as Empusas, demos monstruosas e malignas que adoptaban diversas formas, excepto a humana; estes espectros foron nomeados por Aristófanes, nalgunha ocasión.

Na Idade Media houbo un rexurdimento do mito do vampiro, supúñase que eran persoas mortas embruxadas ou tamén calquera maldecido polos seus pais ou excomulgado pola Igrexa (ollo ó dato, tratade ben a vosos pais, jaja)
No folklore dos países eslavos, o mito do vampiro aínda é moi popular. Existian oleadas de ataques de vampiros en Europa Oriental, esto seica era porque a poboacion non era moi lista (literalmente) e sufrían enfermidades raras e descoñecidas que as explicaban así… enfermidades como a catalepsia ou porfirismo eran tratadas de vampirismo. Se se sospeitaba que un morto atacara a un vivo na forma de vampiro, revisábase o cadáver, e se o corpo presentaba as meixelas rosadas e sangue nos seus beizos ( signos inequívocos de que un corpo entra en descomposición ), o diágnostico era claro, e para remediarlo, cravábase unha estaca no corazón do pobre difunto, e por se fora pouco tamén se lle cortaba a cabeza…
Outros casos de " vampirismo" ,quizáis é a referencia histórica que mais vos sone, é o caso da enfermidade de Porfiria , que seica ten por síntoma a imperiosa necesidade de beber sangue, ven sendo unha anemia crónica, que produce sensibilidade á luz solar, retraccion das encías…
Sí, esto poderíao explicar todo, anque tamen lle poderíamos engadir as costumes antigas de beber sangue dun enemigo, ou mesmo en Inglaterra onde era bastante común que nalgunas rexións se enterrara ós suicidas nas cruzadas dos camiños cunha lanza cravada no peito (seica por se a caso cambiaban de idea e decidían volver á vida….)

Foi polo século XVIII cando este mito se elevou á categoría de lenda, ó entrar en contacto ca cultura xermánica, en pleno esplendor do romanticismo. O alemán Johann Ludwig Tieck publicóu en Inglaterra un relato de vampiros, “Wake not the Dead”, de gran éxito, era o impulso da novela gótica.
En 1816, Lord Byron, de viaxe por Europa xunto ó médico John Polidori , pasóu uns días nunha mansión en Suiza, xunto ó poeta Percy B. Shelley e a súa esposa Mary Shelley ( despois autora de Frankenstein, que aproveito pa recomendarvos, pero o orixinal a poder ser, o desta muller).
Unha noite, Byron desafía ós seus amigos a escribir unha historia sobre espectros. De aquí parte a de “Frankestein” e o “ Vampiro” de Polidori con esa idea do monstro taciturno, seductor, e sedento da sangue de fermosas doncelas.
O relato máis perfilado ata ese momento, procede de Sheridan Le Fanu, autor irlandés quen en 1858, deprimido pola morte da súa esposa, dá a luz á magnífica "Carmilla". Gloriosa vampira, belísima e seductora, é a primera vampira lesbiana…(que seica foi leva da ó cine, humm…)
E non é ata1887 cando aparece o renombrado e recurrente Drácula, da novela de Bram Stroker.

Houbo que esperar ata 1976 para que o noso amado demo resurxira, e ben forte,sonaravos Anne Rice e a súa obra “ Entrevista con el vampiro”. As Crónicas Vampiricas de Anne Rice desatan un fenómeno literario e dando orixe a unha nova subcultura xuvenil. Aparecen os "Vampiros reales", os xogos de Rol como Vampire The Masquarade, clubes como Long Black Veil en Nova York, e frikilladas varias polo mesmo estilo….

Non podo rematar sen facer alusión a esa outra rama literaria que tanto me gusta…e escollo a un dos meus autores favoritos…(ánimo que o artigo xa acaba!!!!!)

"Yo tengo el labio húmedo y conozco la ciencia
de perder en el fondo de un lecho la conciencia;
enjugo todo llanto en mis senos triunfantes
y hago reír a los viejos igual que a los infantes;
Sustituyo, para quien me contempla sin velos y desnuda,
A la luna , al sol, al cielo y las estrellas.
Soy mi querido sabio, tan docta en los placeres,
Cuando sofoco a un hombre en mis temibles brazos
O cuando a sus mordiscos abandono mi busto,
Tímida y libertina, y frágil y robusta,
Que sobre esos colchones que de emoción se pasman
Los ángeles no podrían por menos que perderse por mí"

Versos do controvertido Baudelaire, "La metamorfosis del Vampiro".


(…TO BE CONTINUÍ)