UN POUCO DE LITERATURA: o poeta punk

Efectivamente,dinme conta que a actividade blogueira disminuíu este ano de forma casual e directamente proporcional ó aumento da tan nomeada crise...non sei se ten que ver,alguén o debería investigar, pero neste últimos días do ano intento facer o que non fixen antes,publicar algo que mereza ser lido...ou polo menos intentalo...

Este ano adicáronselle as letras galegas a Lois Pereiro, e anque eu me acabo de enterar non sen tempo espero que vós xa o souberades. Non vou copiar demasiada información deste autor pois o verdadeiramente interesante son as obras, simplemente citar que era de Monforte e que faleceu en 1996 como consecuencia do coñecido caso do Aceite de Colza do que algún día falaremos,anque padecía doutras doenzas.Ó parecer é un requisito necesario que os autores ós que se lle adican as Letras leven baixo terra alomenos 10 anos.
Tivo unha grande actividade lírica cun gran estilo persoal,revolucionario, que se debería difundir máis,coma no caso doutros/as autores/as que temos na nosa Galicia. Foi apodado o poeta Punk, pois a música influenciaba moito a súa obra, anque dependendo das fontes, tamén pode ser que o apodaran así por factores comerciais ;dise que é o clásico que temos na literatura galega,sen sabelo.

"Tristemente convivo coa túa ausencia

sobrevivo á distancia que nos nega

mentres bordeo a fronteira entre dous mundos

sen decidir cal deles pode darme

a calma que me esixo para amarte

sen sufrir pola túa indiferencia

a miña retirada preventiva"

 Reproducín o ultimo anaco da carta no leito de morte á súa amada anque se a podedes ler enteira facédeo, así como a definicion de Galicia:

(...)"Este será el poema prometido en el lecho de mi resurrección o pacto con el diablo, ¿quien lo sabe?Pero no sería el último aunque las manos se me volviesen ramas secas o el cerebro una ciénaga.No habrá final hasta que el mundo se disperse y con sus restos nuestros comunes restos del naufragio, de un espacio cósmico que ya será siempre nuestra común y ardiente pesadilla.

"Aniquilar el dolor aniquilando el deseo", dijo Buda.

Un buen consejo que llega un poco tarde porque soy ya un experto en ambas cosas y prefiero sufrir, callar y hundirme los dedos en la herida antes de olvidar el más mínimo instante de mi deseo por ti.

Ya ves, nunca seré budista. Demasiado tiempo entre dos vidas y no quiero perderte entre transmigraciones y, entre ellas, mi dolor y mi fracaso. Podría también ser yo el que representase tu papel, o tú el mío, o el mismo en una película distinta, o uno secundario en un viejo ‘thriller’ en blanco y negro.

Pero encontraría siempre la manera de no salir de tu alma, de entrar en ti a oscuras del modo más sutil o violento, y también de apartarme elegantemente, ya lo sabes ¿Cómo no vas a saberlo precisamente tú, que me diste el aliento y fuimos uno sin buscar nunca en los peores momentos la solución para evadirnos de un amor atroz y destructivo? Y también sabes hasta donde podía llegar mi desesperación al creerte perdida, y nunca necesitarás preguntarme en serio si te amo. Sólo podemos recrear diálogos, decirme: “Miénteme, dime que me amas”, porque a ti ya no podría mentirte ni lo haría ya si tuviese que hacerlo.

Te vi una vez y te sigo mirando cuando no me ves, y creo que si algo me hizo amarte fue tu capacidad para saber siempre dónde poner los ojos, y sigo enamorado de tu infinita gama de miradas.

“Do you love me?”, said the man. And she looked at him, but her eyes were fixed on the wall beyond her lover, looking the wide and open map of the world behind his head.

Esa eres tú, y así sigo adorándote.

A Coruña, 8-3-95
Nota: Propiedad de Piedad R. Cabo. Impublicable e irreproducible, a menos que el beneficio que ello le reporte le sirva para comer un sadndwich en Chinatown.

 O seu epitafio:

"Cuspídeme enriba cando pasedes por diante do lugar onde eu repouse, enviándome unha húmida mensaxe de vida e de furia necesaria"

O TIO SAM

É unha das imaxes máis coñecidas e representativas dos EEUU...pero...¿trátase dunha versión barbuda dalgún presidente?...pois non...o da imaxe é un tal uncle Samuel Wilson, un carniceiro que suministraba alimento ó exército en 1812. Nunha ocasión o gobernador de New York visitou os almacéns deste comerciante e viu que os paquetes de carne levaban impresos unhas letras: EA-US e preguntou que significaban. Un dos empregados respondeulle que EA eran as iniciais do contratista e bromeou co significado de US dicíndolle que eran as siglas de tío Sam. Posteriormente os soldados acolleron esta denominación graciosa cando lles chegaban os ansiados paquetes de alimentos. Tal foi o éxito dese alias que oficialmente os EEUU recoñeceron a este carniceiro como o famoso tío Sam sendo en 1961 emblema oficial do país. O cartel co home sinalandonos non chegou ata anos despois, e foi empregado para reclutar personal para o exército dos Estados Unidos.
Tamén se realizaron versións desta imaxe con outros fins...

RITUAIS antigos

Moitas das costumes que temos na nosa cultura teñen unha longa tradición, e outras realizanse en todas as culturas pero de distinta forma. Ó parecer os exipcios gardaban o luto cando lles morría un gato,xa se sabe que era un animal adorado naquela rexión,pois a deusa gata Bastet defendeu ó deus sol Ra da serpe Apofis,símbolo do mal por excelencia, Bastet era protectora da familia e a patrona do fogar,deusa da felicidade, pracer,feminidade,danza… Se o gato enfermaba recibía tantos coidados coma un neno,e se morria toda a familia gardaba o luto incluso se depilaban as cexas, momificábanos e toda a familia acudía á ceremonia ó cementerio. No resto de casos tamén tiñan unha cor para o loito,o branco, e os homes era frecuante que deixasen barba longa e melena.

As plañideiras tamén aparecen nalgunhas representacións gráficas,figura especialmente dramática xa que a súa representación abarcaba tanto gritos e choros coma desvanecementos,rotura de vestiduras, desmaios… En Grecia e Roma non enterrar ó falecido conlevaba condenalo a vagar eternamente sen descanso. O fillo maior do defunto era o encargado de cerrarlle os ollos e chamalo por última vez polo seu nome, vestíase e expoñíase nun atrio rodeado de flores. Se o morto era noble camino do crematorio a parte das nomeadas plañideiras e músicos tamén acudían clientes con máscaras que representaban os antepasados.O cadáver transportábase nunha camilla co rostro descuberto. Finalmente recollíanse os restos e lavábanse con viño, depositándoos nunha urna dentro dunha tumba.
Algunha tradición babilónica recolle como primeira fase do rito funerario a manifestación de dor,podendo incluir sacrificios humanos ou de animais, como que os homes se cortaban un mechon de pelo e as viúvas afeitaban a cabeza (por ser a parte mais noble da persoa). Na segunda fase celebrábanse xogos fúnebres durante 9dias (tiro con arco,jabalina…)E como non as plañideiras eran imprescindibles,se non se choraba ó morto era porque non se lle quería…(isto creo que perdura aínda)

Os incas tamén enterraban os seus seres con obxetos preciosos,ferramentas de traballo,cervexa de millo… en edificios creados expresamente con ese fin. Embalsábanos parcialmente xa que o clima árido contribúe a que se seque sen descomponerse. Os que eran moi ricos colocábanlles unha mascara de ouro.(ver foto da momia inca real en exposición)

O ritual xitano consiste en colocar debaixo do ataúde aquelas cousas que máis lle gustaron en vida ó causante (cigarrillos,café…)Vélase durante 3 dias e os familiares teñen que cumprir unas normas: non usar xabón nin roupa nova, non afeitarse…os homes deben levar unha cinta negra. Os 7 dias, 6 meses e ó ano celébrase unha comida en honor ó falecido onde se come os pratos favoritos del. Os xitanos deben enterrarse tal e como faleceron, cas mesmas roupas e xoias e non permiten as autopsias.