MULLERES DA HISTORIA

ELEANOR ROOSEVELT

Diplomática, feminista, e inconformista,naceu o 11 de outubro de 1884; foi a esposa do presidente norteamericano Franklin D. Roosevelt e está considerada unha das mulleres máis influíntes do s.XX. Participuo na formaciónde numerosas institucións destacando entre elas as Nacións Unidas e a Casa da libertade (Freedom House).Foi esposa, nai, mandataria e unha defensora mundial da xustiza e a boa voluntad. Non era A típica muller famosa admirada pola súa beleza, considerábase a sí mesmoa coma unha muller simple, torpe e bastante tímida. Sen embargo usou a súa posición social en obras a favor do pobres, apoiou ó seu marido nas labores políticas para saír da Gran Depresión,ata que a súa vida chegou ó fin en 1962 deixando unha importante pegada no mundo,anque non se recoñeza o suficiente.

Tamén presidíu o comité de Dereitos Humanos da ONU e tivo un papel moi importante tras a segunda Guerra Mundial na aprobación da Declaración dos Dereitos Humanos en 1948, referíndose a ela en moitas ocasións como “A Carta magna da Humanidade”.
 "Una vez alguien me preguntó: ¿Qué consideraba como los tres requisitos más importantes para la felicidad? Mi respuesta fue: “El saber que has sido honesto contigo mismo y con los que te rodean; el saber que has hecho lo máximo que has podido en tu vida, y la habilidad de amar a otros"

Citas célebres famosas de Eleanor:

-EL FUTURO PERTENECE A QUIENES CREEN EN LA BELLEZA DE SUS SUEÑOS
-NO BASTA CON HABLAR DE PAZ.UNO DEBE CREER EN ELLA Y TRABAJAR PARA CONSEGUIRLA.
-NADIE PUEDE HACERNOS SENTIR INFERIORES SIN NUESTRO CONSENTIMIENTO.

UN POUCO DE LITERATURA

Borrador do que versifica:

 Por Alicia Fernández Rodríguez

O borrador do que versifica existe sempre como esquizofrenia: a idea debe apuntarse de xeito veloz, instantáneo; é o poeta no momento da pseudo-inspiración un desequilibrado. A demencia poética consiste na desorde trastornada da(s) situación(s) xa vivida(s) ritmicamente. Os sentimentos e os propósitos enténdense radicais. A existencia de cores, frechas ou debuxos é practicábel na simplificación do escrito.

Deséxanse tantísimo as personaxes, aínda antes dos primeiros versos, que a intuición vólvese sexual. Son elas as que escollen os termos necesarios, as que elixen a literatura. Logo do remate e/ou resultado do poemario o apetito é enorme-inmenso-desmedido; a frustración ilimitada. Non só desorienta ao escritor o comportamento dos seres apócrifos, o máis tétrico é recoñecelos.

Para explicar o borrador é preciso un exemplo: mmm, argumento resumido:

— tipo e tipa: enténdense exclusivamente polo sexo (é marabilloso).

el fala quechua –sendo un dos poucos falantes na arxentina–, ela, podendo enconarse dunha pronuncia cursi, móllase toda coa entoación primitiva esa. non se aman, evidentemente (creo), e cada vez que el lle chama “puta” –sociedade moi machista, bla bla bla– “rupaq siki” ela pensa que lle di que a quere e desencáixase, cando por fin aprende a preguntar “quéresme?” no idioma do outro, xa coa ilusión dun “si” (putas comiñas) chega a decepción.

— máis ou menos 18 poemas, logo haberá unha especie de epístola- documentación, notas da autora, e despois as traducións: superíndices excesivos que teñen que ir ao final para que sexa posíbel unha segunda lectura:

rupaq siki, repite

(e ela traduce “quérote”);

rupaq siki, rupaq siki, rupaq siki.

eu non.

(primeira lectura: un guíase pola tradución dela e completa “eu non te quero”.

segunda: sábese xa o significado e finaliza “eu non son unha puta”).

— “escriben” ela, eu, el e os orfeóns (coro a e coro b), teñen un pseudoestilo e unha maneira de entender a historia diferente. é o lector quen debe tirar as deducións.

É o poeta no momento da pseudo-inspiración un desequilibrado. É o lector quen debe tirar as deducións.

O versificador é dirixido pola “súa” creación: é a invención a que se inventa.

                                    Infoxove número 7, novembro de 2006

ICONOS SEXUAIS DOS 90'

Vendo un programa sobre este tema foi que me inspirei… o primeiro problema que me topei foi o de limitar o tema ós 90 nada máis…é fácil pasarnos á actualidade ou xa a principios do século XXI, pero pareceume interesante a década dos 90 porque foi a propia dos iconos sexuais, unha década fascinante na que a ciruxía estética estaba á orde do día e os cachiboys eran éxito seguro para a esfera televisiva…
Empezando polos mitiquísimos podemos citar a Madonna que debe ser icono sexual de todas as épocas a pouco máis… George CLooney  sexsimbol de amas de casa debido ó papel médico guapo en Urxencias, e como non  a mitiquísima serie exitosa por excelencia dos 90 Sensación de Vivir que deu iconos a barrer, ó igual que Melrose Place, destes exemplos citar: Luke Perry (que as ligaba a todas na serie e era o centro de atención, tío melancólico que coqueteaba coas drogas... anque o certo e que por idade xa non colaba moito, supoño que o atractivo maiormente  era o parecido con James Dean no seu estilo)Heather Lockheart (Amanda) mala malísima, víbora seductora pola que non pasan os anos grazas ó visturí… non se lle resistía ninguén e foi a que mais durou no reparto de Melrose Place.

E falando de series tamén  Will Smith que pasou do adolescente graciosillo dos 80 a facerse un home e ponerse cachas así como currarse un nome como actor de cine con varios rexistros.

Eu creo que esta década foi a comercial por excelencia, ou polo menos na que se empezou o culto á imaxe personal .

Leonardo Dicaprio que despois de deambular por numerosas series conseguíu o éxito como actor grazas a Titanic, máis por cara bonita quizáis que polas dotes interpretativas que gastaba de aquelas… Brad Pitt , consagrado con(Telma e louise e o Club de la lucha)outro rubiales con gran encanto que non precisa a verdade de bisturí ningún para conservarse ben.

E xunto con Johnny Depp demostran que o papel de malotes tanto en escena coma fóra dela suele conducir a un éxito seguro, alimentando o mito de que nos gustan os malotes…que pode ser…anque non por norma, acaso os tíos non vos gustan as nenas de apariencia inocente pero á vez… traviesas??

Exemplos: Brithney Spears no videoclip de Baby one more time, Sarah Michelle Gellar en Buffy =tontita pero guerrera: Jennifer love hewit…

A Mónica Bellucci, o éxito veulle da man da publicidade e das pasarelas ata que nos noventa lle deu por probar sorte no cine, maiormment os seus filmes son do 2000 para adiante pero como a fama lle veu nesta década incluímola aquí tamén para regocijo do señor da Xe.

Lenny Kravitz, poeta e rockeiro de Mirada desafiante…co tempo creo que foi perdendo tal esencia. Sería desde que cortou as rastas aquelas e se lle deu por facer música máis blanda. Bo corpo segue tendo , pero encanto menos.

O tio de aquel que facía de superman tamén estaba citado, pois era o primeiro modelo en interpretar ó superhéroe e o que mellor enchía o traxe...

Anque a min sempre me tivo pinta de malo inflado, sería polas pelis domingueras posteriores... 
Creo que é indiscutible que o icono sexual feminino é Pamela Anderson, correndo polas praias con aquel bañador vermello que a ninguna lle quedaba tan ben coma a ela… Cantos desexarían ser rescatados por ela! Era a personificación da Barbie pero con máis tetas, ata se dicía que a decadencia da serie se debeu á súa ausencia...

Pero  OLLO!!! que en España tamén tivemos un sexsimbol recoñecido internacionalmente como tal: Antonio Banderas, do que ó parecer ata é suxerente o nome: José…Antonio… Dominguez?...Banderas… "Desperado", e a peli do Zorro creo que foron as que o catapultaron a tal posición. Non deixaba a ninguna muller indiferente, españolas ou extranxeiras…

 

E é que as escenas subidas de tono tamén suelen triunfar, como no caso dos videoclips de Janet Jackson non foi considerada mito erótico-musical ata esta década con videos explícitos acompañados de bailes novedosos e suxerentes que sentaron precedente no mundo da danza. Home fea non era pero a ciruxía non lle facía falta...  

Sharon Stone e o cruce de pernas máis famoso do cine (ou mais ben descruce) tamén merece unha posición neste artigo, anque a súa traxectoria profesional abarque para a súa sorte varias décadas.

 Tampouco podemos obviar que os 90 foron dos grupillos pop como os BAckstreet boys , Spice girls, n´sync, e semellantes que con maior ou menor relevancia tratábase mais ben de xente guapa que encaixara nos roles xuvenís ca de cantar propiamente.

E xa que estamos con musas de cine e escenas famosas…pois como non Denise RIchards protagonista me imaxino que de varias películas pero todos a recordaremos por  Juegos Salvages con alguna que outra escena mítica subidiña de tono... Da igual de rubia, morena...  
No ámbito do deporte desta década había personaxes relevantes,Anna Paula Mancino xogadora de voleibol brasileira guapa que decidiu cambiar o depote pola publicidade.

Fabio Cannavaro tamén aparecía pola rede como personaxe futbolístico sexy predilecto...

As modelos dos 90 son as que empezaron a recoñecerse polo propio nome, ¿a que non recordades nomes de modelos relevantes antes desta década? Elle macpherson creo que demostrou que non todas as mulleres nacemos iguais, e que hai modelos que non son estacas. Claudia Schiffer, Naomi Campbell, Cindy Crawford...

¿CON CALES COINCIDIDES E CALES ENGADIRÍADES???